Mijn gebroken arm heeft me nu al veel inzicht gegeven. Bijzonder hoe het leven je soms verrast! Hoewel ik een kleine tegenslag heb mogen ervaren pluk ik de momenten! Ik geniet van wat ik kan en verzin oplossingen voor wat ik niet kan. Ik realiseer mij hoeveel geluk ik heb. En ben dankbaar dat mijn arm gebroken is en niet mijn hart!
Het is enkele dagen voor kerst! Heerlijk om rond te kunnen lopen met mensen zonder mondkapjes in de supermarkt! Ik geniet van de kerst-bedrijvigheid. Mijn hart gaat uit naar de mensen die hun karretjes nu niet vol kunnen laden vanwege hun hoge energierekening, gebrek aan inkomen of andere problemen. Ik mijmer over oplossingen en wat ik zou kunnen doen.
Ik zie overal de omgekeerde vlaggen wapperen als teken dat ons land in nood is. Het nieuws is er eigenaardig stil over. Net zoals het nieuws stil is over de wetenschappelijke onderzoeken naar de gezondheidseffecten van de prikken. Gelukkig is de noodzaak om te boosteren nu achter de rug, dus kunnen we onderzoeken of het nog wel nodig is in de toekomst eventuele prikken te herhalen. Na wat ik heb gelezen over de voorlopige onderzoeken is het verstandig om dit uit te stellen. Natuurlijk met respect voor een ieder die anders kiest!
Terwijl de Nederlandse vlag, het prikbeleid en mijn verwondering over het eenzijdige nieuws voorbij vliegen in mijn hoofd, merk ik plotseling dat mijn winkelwagentje is vastgelopen. Ik blokkeer het toch al drukke gangpad van onze buurtsuper! Mensen beginnen om mij heen te dringen. Mijn kinderen -die ik voor het winkel gemak in het winkelwagentje had geplaatst- kijken naar boven naar alle drukke mensen die voorbij haasten. Oh -even-voor-de zekerheid dat zijn overigens niet mijn kinderen van 21-19 en 18 jaar! Het zijn de kleintjes, die passen nog wel in het winkelwagentje 🙂 !
Ik til met één arm het winkelwagentje omhoog en duw met mijn voet tegen het wieltje. Het verbaast mij hoe relaxt ik mij voel. Er zijn echt heel veel mensen in de supermarkt en ik loop ook nog eens onverstoord de boel te blokkeren. Ik heb twee wat weerbarstige kleine kinderen bij me, een gebroken arm en een vastgelopen winkelwagentje. Het is echt kerst-spits in de supermarkt en toch doet het me niets. Ik zeg ‘excuses’ tegen de geblokkeerde mede-winkelaars en vervolg duwend en trekkend aan het koppige winkelwagentje mijn weg. Ik zou me de dag ervoor hebben afgevraagd waar ik dit aan had verdiend? Ook nog een defect winkelwagentje! Wie verzint het!
Vandaag bedenk ik mij laconiek: ‘Als dit nou alles is, dan ben ik een spekkoper!’ Ik voel me ontspannen, geaard en niet gehinderd door negatieve gedachten.
Dat was gisteren dus wel anders. Toen huilde ik van de pijn en voelde ik mij misselijk en bedompt. Ik wilde dingen die ik niet kon, probeerde ze toch en moest bakzeil halen. Ik probeerde de werkelijkheid te ontkennen en net als altijd ‘zo min mogelijk hulp te vragen’. Lekker veilig, maar op dit moment wel wat on-handig. Ik kwam een ongezien deel tegen in mijzelf dat onafhankelijk wilde zijn. Van niemand afhankelijk en bij niemand in de schuld. Vrij!
Makkelijker gezegd dan gedaan… Maar ik zag de uitdaging en keerde mij naar binnen. Eerst focuste ik mij letterlijk op de pijn. Ik onderging deze en vroeg wat erachter schuilde! Daar vond ik verschillende levenservaringen die mij vertelden bij niemand in de schuld te mogen staan. Niet alleen mijn levenservaringen, maar ook die van mijn moeder kwam ik tegen. Ik zocht wat verder en vond enkele pijnpunten die oude pijn vasthielden. Hulp vragen was ooit pijnlijk. Er alleen voor staan dat kende ik goed. Ik liet de pijn stromen en de angst ontspande. Mijn blik verhelderde en ineens voelde ik meer acceptatie. Ook een helder inzicht: ‘Je kunt jezelf vrij laten uit belemmerende gedachten, ervaringen en vastzittende pijn. De situatie is dan nog steeds wat het is maar er is vrijheid in je hart!’
Het bijzondere is dat ik wel hulp aangeboden had gekregen, ik zei echter ‘nee’. En mijn ‘nee’ triggerde op zijn beurt bij de ander ook weer oude pijn. Na een kort maar mooi gesprek hierover vielen bij ons beiden puzzelstukjes op de plekken. Onze innerlijke kinderen werden gezien en konden zich ontspannen en hun plek innemen in ons innerlijke systeem. Er ontstond rust en acceptatie!
Mooi hoe zo’n gebroken arm heling brengt op onverwachte plekken!
© 2024 Tessa
